Kadra 3×3 z 6. miejscem na Igrzyskach

1. Jeden duży, niemobilny i bez rzutu
2. Jeden za mały i z za słabym rzutem
3. Jeden o idealnych parametrach do 3×3, ale nie ograny w tym formacie
4. Jeden, który jest liderem drużyny, ale nie trafił z formą

To nie jest do końca wina tych zawodników, a tego jak ta Kadra była ustawiona.

Ostatnie słowa krytyki:

1. Trudno czepiać się ilości zagrywek w tej drużynie i niewielkiej liczby łatwych punktów. Trudno oczekiwać, że mając dwóch graczy nieogranych w 3×3 nagle dojdziemy do poziomu zgrania Łotyszy, którzy połowę swoich punktów robią ruchem i grając na pamięć i odruchowo rzeczy, które robili już tysiące razy, a które są ponad nasze możliwości taktyczne przy tak ograniczonym zgraniu
2. Trzeba za to się czepić, że brakowało nam konsekwencji. I mając Adriana Boguckiego, czego by nie mówić, naszego najlepszego punktującego na tym Turnieju, nie dostarczaliśmy mu wystarczająco często i chętnie piłek do gry 1 na 1 pod kosz kiedy rywal był na limicie fauli.
3. Nie da się wygrywać spotkań, kiedy w niemal każdym meczu oddajemy zauważalnie mniej rzutów niż rywale. Brak zbiórki czasem można wytłumaczyć. Łatwe straty – też. Jednego i drugiego już nie – to prosta droga do porażki.
4. Liczba fauli była wręcz niedopuszczalna. Adrian czasem musiał się nimi ratować, ale momentami wyglądało na to, że robi je systemowo. Ale w jego przypadku to względnie łatwo zrozumieć. Sokół i Matczak czasem ewidentnie nie czuli, które zagranie jest faulem w 3×3, a które nie – brak doświadczenia po prostu. I na koniec Zamoj, który raz na jakiś czas faulował tak, jakby nie grał w drużynie, która z przewinieniami ma problemy – dla przerwania gry i przeprowadzenia zmiany. I znowu – z jedną z tych rzeczy naraz byśmy przeżyli. Z wszystkimi naraz – to była śmierć boiskowa.

Są też oczywiście pozytywy:

1. Sokół pokazał, że może być gamechangerem w 3×3, potrzebuje tylko ogrania w tej dyscyplinie. Może na Igrzyska w Los Angeles to będzie już jego główny punkt koncentracji i będzie miał tyle doświadczenia, żeby rządzić w kadrze
2. Te Igrzyska powinny dać impuls do zmian wokół kadry – może system doboru zawodników będzie inny, może selekcja będzie szersza, może nie będziemy się tak sztywno trzymać konkretnych nazwisk i unowocześnimy nieco grę naszej Kadry, która nawet na krajowym podwórku nie zawsze wygrywa obecnie.
3. Piotrek Renkiel obejmował władze w Kadrze, kiedy zaczynał się w niej kryzys po tym jak Mirosław Noculak dał polskiej koszykówce 3×3 poważny impuls, ale pewna formuła się skończyła. Teraz myślę, że się skończyła formuła Renkiela. I on, i wcześniej Noculak, wykonali ważną pracę dla tej Kadry i obaj osiągali z nią sukcesy. Zwłaszcza te za czasów Piotrka były imponujące. Wydaje mi się, że nasz kosz 3×3 znowu potrzebuje świeżego spojrzenia. To nie jest zarzut dla fachowców, którzy nas prowadzą, a naturalna kolej rzeczy. W tak młodym sporcie pełnym potencjału wydaje mi się, że warto co jakiś czas zrobić lekkie przetasowanie, żeby szukać optymalnych rozwiązań.

Kosz 3×3 w Polsce jest w dobrym miejscu. Jego poziom na krajowym podwórku szybko rośnie. Jest masa dobrych drużyn i coraz lepsi zawodnicy biorą udział w różnego rodzaju zawodach. Już nie jesteśmy jednym ze światowych liderów dyscypliny – ale trudno było oczekiwać, że się w tej czołówce na zawsze utrzymamy, skoro nasz kosz 5×5 też wybitny nie jest. Ale jest nieźle.

Powtórzę – 6. miejsce na Igrzyskach to sukces.

Nawet jeśli mieliśmy, lekko naiwną, nadzieję na coś więcej.

Trudno krytykować specjalnie mocno tę Kadrę, bo nie ma za co.

To co powinni byli wygrać – wygrali.

Tam gdzie nie mieli szans – przegrali.

Tam gdzie mogli powalczyć – Holandia, Francja, ćwierćfinał z Litwą -> powalczyli, choć bez sukcesu.

Prędzej krytykowałbym to jak drużyna jest zbudowana, ale żeby przekonywać się o mankamentach kadry, to musimy ją zderzać z najlepszymi na świecie, bo na krajowym podwórku w tym składzie częściej jednak wygrywa niż nie. Adrian Bogucki na naszych boiskach ma mniejsze kłopoty i bardziej dominuje. Ale nie międzynarodowo.

Pewnie powinniśmy unowocześnić tę konstrukcję. Dopasować do nowoczesnego 3×3. Zebrać szeroką Kadrę 12-16-24 graczy i na bieżąco uzupełniać ją o najlepszych zawodników w Polsce. Wykorzystać potencjał i rosnącą popularność tej dyscypliny. Zachęcać graczy 5×5 do walki nie tylko w Kadrze, ale też w krajowych turniejach, tak żeby łatwiej było ich ewentualnie do niej ściągać, jak już się ograją. Tu jest duża praca przed Związkiem i przed Piotrkiem Renkielem lub nowym Trenerem / Koordynatorem Kadry. Powstają boiska dedykowane do 3×3, powstają specjalistyczne obiekty treningowe prowadzone przez fachowców – choćby Basket Baza pod Warszawą. Jest gdzie grać, co weekend można wręcz przebierać w turniejach. Każdy szanujący się koszykarz, grywający na świeżym powietrzu już wie jak wygląda i leży w ręku piłka do 3×3.

Potencjał jest ogromny.

Teraz pozostaje go tylko wykorzystać.

Bo na ten moment, 6. miejsce na Igrzyskach Olimpijskich to nie jest coś co powinno być postrzegane w ramach rozczarowania, a umiarkowanego sukcesu.

Nawet jeśli styl nas aż tak nie zachwycał.